Bioplastics

De laatste tijd irriteer ik me mateloos aan alles wat plastic bevat. In mijn hoofd zie ik alle kleine(re) deeltjes verdwijnen in de natuur, in de aarde, in dieren en… in onszelf. Wat nog irritanter is, is dat er weinig tot geen alternatieven zijn en als ze er zijn, zijn ze veel duurder dan hun plastic variant.

Er zijn ook gebruiksartikelen waarvan je nooit gedacht zou hebben dat ze plastic bevatten, zoals babydoekjes en andere hygienische of vochtige doekjes, en vroeger theezakjes en koffiepads. Die twee laatste hebben nu (in Nederland) een ontwikkeling doorgemaakt waardoor ze geen plastic meer bevatten.

Tegenwoordig (sinds 2021) zijn fabrikanten verplicht om een waarschuwingslogo op hun verpakking te plaatsen als er plastic in zit. Mooi! Maar toen kwam ik iets raars tegen…. Ik had van een gebruiksartikel de biologische variant gekocht. 70% katoenen toplaag en 30% bioplastic onderlaag. Goed bezig, dacht ik, maar ook daar staat het “bevat plastic” logo op de verpakking. Huh?

Ik heb een mailtje gestuurd naar de fabrikant, deze reageerde snel! Hij kon mij vertellen dat op alle verpakkingen van producten waar plastic in zit het logo geplaatst moet worden volgens de EU-normen. Ook die met bioplastics.

En dat komt waarschijnlijk hierdoor: De naam “bioplastic” mag namelijk gevoerd worden voor biobased plastic en biologisch afbreekbare plastic, maar biobased betekent niet altijd dat het biologisch afbreekbaar is en biologisch afbreekbaar betekent niet altijd dat de grondstoffen biologisch zijn.

En dan is er ook nog composteerbaar plastic, een plastic op basis van fossiele grondstoffen die biologisch afbreekbaar is onder bepaalde omstandigheden. Hier zijn compostfabrieken voor nodig  en ook hier weer een ander mooi logootje.

Verwarrend? JA, ZEKER! 

Om plastic te maken dat volledig afbreekbaar is onder normale omstandigheden, hebben we wel wat meer nodig, is het verhaal. Maar ik ken een ander verhaal van een mevrouw met een winkeltje die verplicht was om haar normale plastic zakjes te vervangen voor speciale biologisch afbreekbare. Ze had het achter ergens op een plank gelegd. Een paar weken later zag ze gaten in de zakjes en dacht eerst aan muizen, maar wat bleek: de zakjes waren al aan het vergaan. Ze had er “slechts” duizend aangeschaft en zag het bijna voor haar ogen verdwijnen tot niets. Hoewel het voor deze mevrouw natuurlijk niet leuk was, bestaat de mogelijkheid dus wel degelijk om goede, in normale omstandigheden composteerbare, biologisch afbreekbare producten te maken.

We hebben nog een lange weg te gaan.