Dit verhaal is een onderdeel van mijn Reisjournal waar je je op kan abonneren (zie onderaan deze pagina). Bij hoge uitzondering plaats ik deze op mijn blog als introductie op een nieuwe serie schilderijen welke ik 23 januari presenteer.
Over de drempel
Ik opende de voordeur en werd verrast door een dik pak sneeuw. Niets is zo fijn als wandelen in verse sneeuw, maar bij elke stap die ik zette, groeide het gevoel dat er iets mis was. Ik keek omhoog naar de lucht en het was helemaal roze en paars. Wat was er aan de hand?
Ik keek achterom en zag dat mijn strat verdwenen was. De paniek sloeg toe, waar moest ik nu naartoe? Even verderop zag ik een soort grot waar een behagelijkvuurtje brandde. Er zat iemand.
Hij zei: “Goedendag Ingrid, mijn naam is Nostradamus. Kom je snel warmen bij het vuur.” Eh? Nostradamus? Die middeleeuwse Fransman met al die vage voorspellingen? “Ik begrijp je verwarring” zei Nostradamus, “alles is anders dan toen je je huis verliet. Zo ziet de Aarde eruit anno 3797 als er in jouw jaar niets gedaan wordt.” Maar…he? De Aarde is… was toch aan het opwarmen? Tis freaking koud buiten!” gilde ik hysterisch. Nostradamus knikte bezorgd. “De Aarde werd ook warm, veel te warm. Mensen gingen dood door droogte, maar ook door overstromingen en honger omdat de oogsten mislukten. Moeder Aarde was boos en heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat de hele mensheid is uitgeroeid.” “Nu moet ik eerlijk toegeven,” vervolgde Nostradamus, “dat ik niet zo’n hoge pet op had van de mensheid. Als deze zou verdwijnen, zou het wel weer goed komen met de Aarde, dacht ik, maar helaas…” hij wees naar buiten met zijn hand. “Door het wegvallen van het te veel aan broeikasgassen is de aarde in temperatuur te sterk gedaald en nu is er vrijwel helemaal geen leven meer mogelijk.”
Nostradamus keek verdrietig op. “Ik wilde nog één poging doen om de aarde te redden, door je naar hier te halen en mijn ooggetuige te zijn van wat er met onze mooie wereld gaat gebeuren. Maar daardoor kan ik niet meer naar mijn eigen tijd, tenminste, niet zonder jouw hulp.” Wat moet ik doen?” vroeg ik. “Welnu,” begon Nostradamus, “de magie zit hem in een gebed en intentie. Ik heb het al in mijn eentje geprobeerd, maar ik ben niet sterk genoeg.” Wat wilde ik dolgraag naar huis. Dus wij gingen in gebed en ik was met in mijn gedachten bij mijn eigen huis en een diep verlangen om ernaar terug te gaan.
En toen…. een flits!
Ik stond opeens weer bij de voordeur, klaar om naar buiten te gaan. Voorzichtig deed ik de deur open en keek als eerste naar de lucht. Gewoon grijs, zoals zo vaak. Dit was 2023. Maar wat nu? Nostradamus was er heel duidelijk in dat er NU iets moest gebeuren om ons èn de aarde te redden. Ik besloot eerst maar eens bij mezelf te beginnen en te kijken wat ik nu eigenlijk zelf deed tegen alle vervuiling en hoewel het moeilijk is om het tij te keren, hopelijk wil jij er ook iets aan doen. Want in mijn eentje ben ik niet sterk genoeg, maar vele kleine acties maken intentie magisch.